Het is altijd verbazingwekkend onder welke druk de Beatles de meest fantastische albums produceerden. Voor Rubber Soul, hun zesde album, hadden ze slechts vier weken de tijd, want het album moest op tijd in de winkels liggen voor de kersthandel. Daarvoor waren Lennon, McCartney, Harrison en Starr maandenlang op tournee geweest. Fysieke en artistieke uitputting zou een normaal gevolg zijn geweest.

Andere muzikanten zouden waarschijnlijk bezweken zijn onder de aankondiging van het produceren van een succesvol album in vier weken. Ook dat is een aspect dat een supergroep onderscheidt van een normale band. En dan neem je niet zomaar een album op in het belang van de kerstman en de wereldvrede, maar een echt kunstwerk zoals latere experimentele albums als Revolver of Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club zouden zijn.

Musicologen tikken nog steeds op hun vingertoppen, zoals ze doen met veel werk van de Beatles, om te proberen de uitzonderlijke betekenis van het album voor de canon van de popmuziek te bepalen, en Rubber Soul is geen uitzondering. In 2012 plaatste Rolling Stone het op nummer 5 op de lijst van de 500 belangrijkste albums aller tijden; het kreeg ook de platina status in het Verenigd Koninkrijk en verschijnt regelmatig op de best-of lijsten van diverse tijdschriften.

De Beatles keerden in augustus 1965 terug van hun Noord-Amerikaanse tournee en begonnen met het schrijven van het album, beïnvloed door uiteenlopende stijlen als soul, Bob Dylans nieuwe elektrisch versterkte folkrock, een flinke dosis country (te horen op What Goes On, bijvoorbeeld) en George Harrisons groeiende belangstelling voor Indiase muziek.

Al hadden The Kinks strikt genomen het instrument voor hun geluid al eerder ontdekt: Norwegian Wood, geschreven door McCartney en ondersteund door Harrison's sitarspel, creëerde een jaren 60 hype voor dit instrument en Indiase muziek en cultuur in het algemeen. Norwegian Wood wordt nu beschouwd als de hoeksteen voor de opkomst van de wereldmuziek. En dat allemaal omdat Harrison zich bovenmatig begon te interesseren voor alles wat uit India overwaaide naar de westerse wereld. Hij nam sitarlessen, natuurlijk, van de grootste sitarspeler aller tijden: Ravi Shankar.

Verdere muzikale reizen zijn te ontdekken in het nummer Michelle, een lied over flaneren langs de Seine met een stokbrood onder de arm, of Girl, die Griekse Sirtaki danst en iets te veel Ouzo heeft gedronken. In My Life charmeert met een prachtige brug met een piano die klinkt als een klavecimbel. En geen van de Fab Four bleef achter in hun ontwikkeling. Ringo Starr experimenteerde met een aantal ongebruikelijke percussie-instrumenten zoals rumba-ballen en een tamboerijn, nu een vanzelfsprekend onderdeel van het repertoire van veel drummers. Het nummer Wait is vrij ongewoon met zijn acapella introductie en wordt pas in het refrein weer herkenbaar als een Beatles-nummer. Het klinkt avant-gardistisch en tegelijkertijd als gospel. Deze melange moet je eerst zien te beheersen!

Zoals alles wat de Beatles aanraakten, was Rubber Soul een doorslaand succes. Toen het album op 3.12.1965 uitkwam, konden platenzaken niet snel genoeg meer bestellen, zo gretig werd de plaat uit hun handen gegrist. Het album zou 42 weken in de album charts blijven, en bereikte de eerste plaats in de tweede week. Het bleef daar acht weken als een grootvader in zijn luie stoel.
 
 
Drive My Car
Norwegian Wood 
You Won't See Me
Nowhere Man
 Think For Yourself 
The Word 
 Michelle 
What Goes On 
Girl 
I'm Looking Through You 
In My Life
Wait 
If I Needed Someone
Run For Your Life
 
Uivoering :  Zwart Vinyl 180 Gram
Label : Apple  1965