Als Queen in maart 1990 aan de opnamen van Innuendo begint, hebben ze zich waarschijnlijk allang gerealiseerd dat hun 14e studioplaat de laatste zal zijn met hun zanger Freddie Mercury. Hun zwanenzang. Uiterlijk vanaf april 1987 weet hij van zijn aids-ziekte, geruchten en speculaties worden door hem, de band en de hele omgeving de kop ingedrukt, ontkend, weggewuifd. Bij de Brit Awards op uiterlijk 18 februari 1990, waar Queen werd geëerd voor hun Outstanding Contribution To British Music, was het duidelijk dat Mercury erg, erg ziek was. Hij wijt het aan de lange tournees en het stressvolle musiceren, maar het zal zijn laatste publieke optreden zijn.

Het album verschijnt op 4 februari 1991, uitgesteld vanwege Mercury's gezondheidsproblemen. Queen klinkt krachtiger dan voorheen en grijpt terug op het anthemische, bombastische geluid van de jaren zeventig. "Vreemd genoeg hadden we veel plezier bij het componeren van het album," zal Roger Taylor jaren later zeggen. "We pasten ons aan Freddie aan en konden veel meer aan de songs werken en ze sterker maken." Justin Shirley-Smith, die assistent was achter de knoppen tijdens de opnamesessies, heeft ook dierbare herinneringen aan de sessies. "Het is moeilijk uit te leggen, maar het was niet triest, het was eigenlijk heel vrolijk. Freddie was een van de grappigste mensen die ik ooit heb ontmoet. Ik lachte meestal met hem." Meer dan wat ook wil Mercury dit album afmaken. Hij weet het: het is zijn nalatenschap. Maar hij weet ook dat het een race tegen de klok is.
 
Innuendo (Remastered 2011)
I'm Going Slightly Mad (Remastered 2011)
Headlong (Remastered 2011)
These Are The Days Of Our Lives (2011 Remaster)
Don't Try So Hard (2011 Remaster)
Ride The Wild Wind (Remastered 2011)
LP
All God's People (Remastered 2011)
I Can't Live With You (Remastered 2011)
Delilah (Remastered 2011)
The Hitman (Remastered 2011)
Bijou (2011 Remaster)
The Show Must Go On (Remastered 2011)
 
Uitvoering : 180 gram zwart vinyl
Label :Virgin, 1991